Nie będzie to wpis o moich poszukiwaniach Pana pośród różnych „świeckich” dźwięków ani o motywach chrześcijańskich w popkulturze. Nie będzie to też wpis o tym, czy czytać „Gościa Niedzielnego”, „Nasz Dziennik” czy „Tygodnik Powszechny”, choć niewątpliwie w Dniu Środków Masowego Przekazu dyskusja…
Agnieszka Osiecka jest chyba jednak trochę mainstreamowa – a przynajmniej jako taka może się jawić. Tym bardziej cieszą inicjatywy, które Osiecką odkrywają trochę alternatywnie.
Zakończenie osiemnastkowego przyjęcia, nawet jeśli trochę tęskne, to powinno być jasne, zielone. Dlatego jeszcze jedna piosenka-trochę-modlitwa, jedna z moich ukochanych piosenek ever. Na finały, które są otwarciem kolejnych rozdziałów.
Tuż przed 18. rocznicą śmierci Osieckiej – jej piosenkowa modlitwa. Prosta, szczera, przejmująca.
Już bez kokard, bez skoków i żartów, Osiecka bardzo na serio. Z drogą, o drodze, raz jeszcze. I z motywem religijnym, a jakże.