Która to już jesień rozpoczyna się stertą papierów na biurku – tych bieżących i tych zupełnie zaległych! Czerwienieją liście i czerwienieją mi poliki – z zawstydzenia, bo zmieniają się życia moich bliskich, a ja wciąż mam rozgrzebane mejle…
Ten, którego serce rwało się aż na marzeń szczyt. Ta, która w sercu Kościoła zapłonęła miłością. Ten, który serce miał przepełnione śpiewem uwielbienia. I ta, której przebite serce przypomina, że Bóg sam wystarczy. Obok nich – znajome uśmiechnięte…
Trzy pierwsze lata mojego kapłaństwa posługiwałem w parafii pw. Świętej Trójcy. Moi koledzy z roku żartowali, że skierowanie mnie tam, jest niejako upominaniem się Pana Boga o moją uwagę, która w seminarium skoncentrowana mocno była na Wszystkich Świętych. Prawdziwa…
Pięciolatka ubrana w habit – a później 20 lat obok Pana Boga. Tak blisko, że daleko.
Najpierw ledwie się tli, ale już za chwilę wybucha płomień – ogromny i piękny. Ogrzewa, parzy, daje wiele światła. Ale co jeśli wiatr zawieje za mocno? Co jeśli zamiast płomienia – tylko żar?