To była jedna z tych piosenek Osieckiej, o której miałem jakieś wyuczone przekonanie, że jest ważna – ale bardzo długo zupełnie jej nie czułem. Aż przyszedł taki wieczór, chyba rok temu, że poczułem tę ważność. I wraca serce do tych dźwięków jak w ulubiony sweter.
Zakończenie osiemnastkowego przyjęcia, nawet jeśli trochę tęskne, to powinno być jasne, zielone. Dlatego jeszcze jedna piosenka-trochę-modlitwa, jedna z moich ukochanych piosenek ever. Na finały, które są otwarciem kolejnych rozdziałów.
Tuż przed 18. rocznicą śmierci Osieckiej – jej piosenkowa modlitwa. Prosta, szczera, przejmująca.
Już bez kokard, bez skoków i żartów, Osiecka bardzo na serio. Z drogą, o drodze, raz jeszcze. I z motywem religijnym, a jakże.
