Ostatnie dni spędziłem na rekolekcjach, głównie w ciszy. Tak Pan Bóg to ułożył, że okolica, w której przez te dni pomieszkiwałem, była dość deszczowa. Gdy wczoraj wieczorem po rekolekcjach wreszcie wracałem na plebanię, zajrzałem do Słowa na dziś – i wielki uśmiech rozświetlił mi…
Wobec obfitości Bożych darów (ach, ten Izajaszowy obraz uczty z dzisiejszego I czytania!) dość naturalną reakcją wydaje się nie tylko wdzięczność, ale też zapał, by samemu hojnie rozdawać miłość, dobroć i piękno. Ale po pierwszym błysku, pojawia się pytanie…
Adwent adwentem, dobre postanowienia dobrymi postanowieniami, a przecież życie życiem. Codzienność rozbija je na sto kawałków, z których często każdy wygrywa własną melodię, każdy chce ciągnąć w swoją stronę.
Ledwo się adwent zaczął, ledwo pierwszy adwentowy poniedziałek, a za kilkanaście dni już finał. Może dlatego tak lubię ten czas – bo nie pozwala na fałszywe poczucie komfortu, na marnowanie chwil. Trzeba od samego rana, dzień w dzień…
Znów bieg, znów bałagany, znów tysiąc niedokończonych spraw i drugie tyle niezaczętych. Jedno spojrzenie na pasma górskie na biurku i kolekcje niepozmywanych kubków, by mieć pewność – to najwyższy czas.